Album Details
Ogrody Złudzeń
Bands:
Adrian Konarski
Artists:
Jacek Wójcicki, Joanna Kulig, Tadeusz Kwinta, Maciej Półtorak, Rafał Jędrzejczyk, Iwona Loranc, Kamila Pieńkos, Agata Klimczak, Jarosław Wasik, Sebastian Ludwik Kudas
Piosenka Poetycko-literacka jest czymś ogromnie polskim zakorzenionym w naszej kulturze. Nie ma czegoś takiego na świecie w takim wymiarze. Może piosenki Jacques’a Brela albo duet Weil/Brecht.
Jest to szczególnie ważne dzisiaj w czasach gdy jest moda na hałas by umieć wyciszyć się, wsłuchać w tekst, muzykę i pomedytować.
Baśniowa płyta pełna marzeń, niespełnionych historii i snów- A wszystko to kompozycje Adriana Konarskiego wszechstronnego kompozytora piszącego nie tylko muzykę filmową.
Dzięki związkom z filmem udało się zaprosić do współpracy Jacka Wójcickiego śpiewającego w „Ostatnim dzwonku” Magdaleny Łazarkiewicz. Ale też „Ogrody złudzeń” to tytuł ballady do tekstu reżyserki Magdaleny Piekorz śpiewanej przez Joannę Kulig
Update Required
To play the media you will need to either update your browser to a recent version or update your
Flash plugin.
Lyrics:
Kochany Panie
I ciągle widzę ich twarze,
ustawnie w oczy ich patrzę -
ich nie ma - myślę i marzę,
widzę ich w duszy teatrze.
Teatr mój widzę ogromny,
wielkie powietrzne przestrzenie,
ludzie je pełnią i cienie,
ja jestem grze ich przytomny.
Ich sztuka jest sztuką moją,
melodię słyszę choralną,
jak rosną w burzę nawalną,
w gromy i wichry się zbroją.
W gromach i wichrze szaleją
i gasną w gromach i wichrze -
w mroku mdlejące i cichsze -
już ledwo, ledwo widnieją -
znów wstają - wracają ogromne,
olbrzymie, żyjące - przytomne.
Grają - tragedię mąk duszy
w tragicznym teatru skłonie,
żar święty w trójnogach płonie
i flet zawodzi pastuszy.
Ja słucham, słucham i patrzę -
poznaję - znane mi twarze,
ich nie ma - myślę i marzę,
widzę ich w duszy teatrze!
6.VIII.1904
See More
Less More
I ciągle widzę ich twarze,
ustawnie w oczy ich patrzę -
ich nie ma - myślę i marzę,
widzę ich w duszy teatrze.
Teatr mój widzę ogromny,
wielkie powietrzne przestrzenie,
ludzie je pełnią i cienie,
ja jestem grze ich przytomny.
Ich sztuka jest sztuką moją,
melodię słyszę choralną,
jak rosną w burzę nawalną,
w gromy i wichry się zbroją.
W gromach i wichrze szaleją
i gasną w gromach i wichrze -
w mroku mdlejące i cichsze -
już ledwo, ledwo widnieją -
znów wstają - wracają ogromne,
olbrzymie, żyjące - przytomne.
Grają - tragedię mąk duszy
w tragicznym teatru skłonie,
żar święty w trójnogach płonie
i flet zawodzi pastuszy.
Ja słucham, słucham i patrzę -
poznaję - znane mi twarze,
ich nie ma - myślę i marzę,
widzę ich w duszy teatrze!
6.VIII.1904
Lech Komar
Podoba mi się poetycko-literacka konwencja tej płyty, ciekawa muzyka i aranżacje, niektóre utwory, a szczególnie piosenki 5, 9 i 11 w doskonałej interpretacji Joanny Kulig. Słuchanie tej muzyki to świetny relaks i głęboki oddech od wszechogarniającej jarmarcznej szmiry i kakofonii codzienności. Dziękuję bardzo i zachęcam do nagrania drugiej płyty z wiodąca rolą Joanny Kulig.